Rodney Shakespeare: Η απάτη του χρέους στην Ελλάδα
Σε μια συνέντευξή του το 2013, ο Βρετανός καθηγητής οικονομικών και πολιτικός αναλυτής Rodney Shakespeare, μιλά στο RT News για την Ελληνική κρίση.
Σχόλιο: Kyris GeorgiouΠριν από 1 χρόνο
The professor gave a road map for all countries when he said Greece needs a new policy. 1. Control of Banks which create money out of nothing (fractional reserve banking), put it at compound interest and do not put it in the spreading of the real economy 2. Return to a national currency and 3. Nationalising the Central Bank which will open up an interest free money supply. That just about sums up the solution to the "cause of the causes¨ of our failing economies. The next cause is the absence of the executive authority of DEMOCRACY.
Δυστυχώς μας κυβερνούν προδότες πολιτικοί (υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις) που στόχο έχουν το προσωπικό τους συμφέρον και μόνον αυτό! Αυτούς τους τύπους στην κατοχή τους φώναζαν Δοσίλογους και Κατσαπλιάδες.
Έχουμε πολλούς από δαύτους σήμερα, και μάλιστα με ονοματεπώνυμο.
Αλλά η ιστορία γράφει…
O γνωστός δημοσιογράφος Alex Jones συζητάει με τον δημοσιογράφο (κυρίως στο BBC) Greg Palast, για το πως έφτασε (με βάση οργανωμένου σχεδίου και με συμμετοχή κυβερνώντων) η Ελλάδα στα σημερινά χάλια, ενώ ο πολιτικός αναλυτής & καθηγητής οικονομικών Rodney Shakespeare λέει την άποψη του για την κατάσταση σε συνέντευξη του από το Λονδίνο.
Οι διασωθέντες τοκογλύφοι
Ένας λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους, θα τεκμηρίωνε πως οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες αύξησαν πάρα πολύ τις πιστώσεις τους στην Ελλάδα, μεταξύ των ετών 2005 και 2009 – από τα 80 δις € στα 140 δις €, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τις ρεαλιστικές δυνατότητες της Ελλάδας να τις αποπληρώσει. Οι τράπεζες ενήργησαν προφανώς καιροσκοπικά, τυχοδιωκτικά ίσως, επειδή θεώρησαν πως οι ευρωπαϊκές αρχές θα έσπευδαν να τις βοηθήσουν – σε περίπτωση που θα υπήρχαν προβλήματα.
Επομένως, το σχέδιο της υποτιθέμενης διάσωσης της Ελλάδας, το οποίο κατέστρωσαν οι ευρωπαϊκές αρχές με τη βοήθεια του ΔΝΤ, επέτρεψε στην πραγματικότητα στις τράπεζες μερικών ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες διαθέτουν αποφασιστική επιρροή στους ευρωπαϊκούς Θεσμούς, να συνεχίσουν να αποπληρώνονται από την Ελλάδα – ενώ ταυτόχρονα μετέφεραν το ρίσκο τους στα κράτη, μέσω της Τρόικας.
Ο λογιστικός έλεγχος λοιπόν θα ανέλυε κατά πόσο είναι «έννομο» αυτό το σχέδιο διάσωσης. Εάν ήταν δηλαδή σύμφωνο με τις συμβάσεις της ΕΕ, ειδικά με το άρθρο 125 – το οποίο απαγορεύει σε ένα κράτος μέλος, να «επωμιστεί» τις οικονομικές δεσμεύσεις ενός άλλου κράτους μέλους.
Οι δημόσιοι δανειστές του 2010 (τα 14 κράτη μέλη που παραχώρησαν δάνεια στην Ελλάδα συνολικού ύψους 53 δις €, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κλπ.), δεν είναι σίγουρο πως σεβάσθηκαν την αρχή της αυτονομίας της θέλησης του δανειζόμενου – δηλαδή, της Ελλάδας.
Ενδεχομένως δε επωφελήθηκαν από την απόγνωση της Ελλάδας, λόγω των κερδοσκοπικών επιθέσεων των αγορών, έτσι ώστε να της επιβάλλουν συμβάσεις που αντιβαίνουν στο δικό της συμφέρον. Δεν είναι άλλωστε απίθανο να επέβαλλαν οι δανειστές «δρακόντειους όρους», ειδικά όταν απαιτούσαν υπερβολικά ποσοστά αποπληρωμής. Στο γράφημα που ακολουθεί, φαίνεται μία ακόμη πλευρά της έκθεσης των ξένων τραπεζών στο ελληνικό χρέος (πηγή), στα τέλη του 2010.
Συνεχίζοντας, είναι κάτι περισσότερο από απόλυτα απαραίτητος ο έλεγχος της δράσης του ΔΝΤ. Γνωρίζουμε πως μέσα στους κόλπους της ηγεσίας του ΔΝΤ, πολλοί εκτελεστικοί διευθυντές είχαν εκφράσει μεγάλες επιφυλάξεις για το δάνειο που παραχώρησε το ΔΝΤ – τονίζοντας συγκεκριμένα ότι, με δεδομένες τις πολιτικές που της επιβάλλονταν, η Ελλάδα δεν θα ήταν σε θέση να το εξοφλήσει. Το δάνειο λοιπόν εγκρίθηκε εν γνώσει του ΔΝΤ πως η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να το εξοφλήσει – οπότε είναι απολύτως παράνομο, ως καταχρηστικό.
Ενδεχομένως δε η ΕΚΤ υπερέβη σε πολύ μεγάλο βαθμό τη δικαιοδοσία της, απαιτώντας από το ελληνικό κοινοβούλιο να νομοθετήσει για το δικαίωμα στην απεργία ή για τον ορισμό των μισθολογικών επιπέδων – κάτι που μάλλον συμβαίνει ξανά σήμερα, κρίνοντας από τα συνεχή τελεσίγραφα και τις προειδοποιήσεις της (άρθρο).
.
Η επιχείρηση αναδιάρθρωση του χρέους
Περαιτέρω, στα τέλη του 2011 (PSI), καθώς επίσης στις αρχές του 2012, η Τρόικα είχε οργανώσει δύο αναδιαρθρώσεις του ελληνικού χρέους – οι οποίες παρουσιάστηκαν εκείνη την εποχή ως επιτυχίες, παρά το ότι εγκαινίασαν μία χρεοκοπία της Ελλάδας με δόσεις (άρθρο). Ο τότε πρωθυπουργός είχε αναγγείλει στις αρχές Νοεμβρίου 2011, την πρόθεσή του να οργανώσει ένα δημοψήφισμα, σε σχέση με αυτήν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που προετοίμασε η Τρόικα – βρίσκοντας σύμφωνους ελάχιστους, μεταξύ των οποίων και εμάς (άρθρο).
Κάτω από τη πίεση της Τρόικας, αυτό το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ και οι Έλληνες Πολίτες στερήθηκαν του δικαιώματος τους να αποφασίσουν οι ίδιοι για τα νέα χρέη, με τα οποία θα επιβαρύνονταν. Ορισμένα, μάλλον διατεταγμένα ΜΜΕ, αναπαρήγαγαν δυστυχώς το έωλο επιχείρημα ότι, η αναδιάρθρωση επέτρεπε να μειωθεί κατά 50% το ελληνικό χρέος. Στην πραγματικότητα όμως, το ελληνικό χρέος είναι μεγαλύτερο το 2015 από ότι ήταν το 2011 – τη χρονιά που προηγήθηκε της μεγάλης διαγραφής του υποτιθέμενου 50%.
Ο λογιστικός έλεγχος λοιπόν θα αποδείκνυε πιθανότατα ότι, η μεγάλη «επιχείρηση αναδιάρθρωσης» συνιστούσε μια τεράστια εξαπάτηση– ενώ συνδεόταν με την εξυπηρέτηση εκείνων των πολιτικών, οι οποίες είναι αντίθετες με τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Πολιτών της.
Παραστατικά, θα έμοιαζε με μία υπερχρεωμένη εταιρεία (Ελλάδα) η οποία, αντί να χρεοκοπήσει, θα είχε αναγκάσει το προσωπικό της (Έλληνες) να δανειστεί και να της τα δώσει, για να εξυπηρετήσει οι ίδια τους δανειστές της (Τρόικα) – οι οποίοι της το επέβαλλαν, εν γνώσει της αδυναμίας της, για να δώσουν τα χρήματα στις δικές τους εταιρείες (τοκογλύφους, τράπεζες).
Τέλος, ο λογιστικός έλεγχος θα αξιολογούσε επίσης κατά πόσον οι αυστηροί όροι που επέβαλε η Τρόικα στην Ελλάδα, σε αντάλλαγμα για τις πιστώσεις που της παραχωρήθηκαν, συνιστούν τη χαρακτηριστική παραβίαση μιας σειράς συμβάσεων και συνθηκών που οφείλουν να σέβονται οι δημόσιες αρχές – τόσο από την πλευρά των πιστωτών, όσο και από αυτήν του δανειζόμενου, δηλαδή της Ελλάδας.
.
Τα παράνομα προγράμματα της Τρόικας
Συνεχίζοντας, ο καθηγητής νομικής κ. Andreas Fischer-Lescano, για λογαριασμό του Εργατικού Κέντρου της Βιέννης, απέδειξε χωρίς καμιά αμφιβολία ότι, τα προγράμματα της Τρόικας είναι παράνομα, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό και το διεθνές Δίκαιο.
Τα μέτρα που προβλέπονταν από τα προγράμματα προσαρμογής και τα οποία επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, καθώς επίσης οι συγκεκριμένες πολιτικές που αποτελούν τις άμεσες συνέπειές τους, παραβιάζουν μια σειρά θεμελιωδών δικαιωμάτων – όπως το δικαίωμα στην υγεία, στη μόρφωση, στη στέγαση, στη κοινωνική ασφάλιση και σε ένα δίκαιο μισθό, καθώς επίσης την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και τη συλλογική διαπραγμάτευση.
Όλα αυτά τα δικαιώματα προστατεύονται από πολυάριθμα νομικά κείμενα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο – όπως από τη «χάρτα θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης», από την «ευρωπαϊκή συνθήκη ανθρωπίνων δικαιωμάτων», από την «ευρωπαϊκή κοινωνική χάρτα», από τα δυο «σύμφωνα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα», από τη «χάρτα του ΟΗΕ» κοκ.
Στα πλαίσια αυτά, ο λογιστικός έλεγχος θα μπορούσε να καταδείξει ότι, τα μέτρα που έχουν υπαγορεύσει οι πιστωτές είναι αντίθετα με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα – ενώ παραβιάζουν μία σειρά συμβάσεων. Μπορούν δε να τεκμηριωθούν πολύ σημαντικές «παρατυπίες». Σε κάθε περίπτωση, η επιτροπή που θα διεξήγαγε το λογιστικό έλεγχο, θα μπορούσε να εκφέρει εμπεριστατωμένη γνώμη, για το κατά πόσο το χρέος που έχει συνάψει η Ελλάδα με την Τρόικα είναι νόμιμο, «άνομο» ή άκυρο.
.
Επίλογος
Η νέα ελληνική Βουλή, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, οφείλει να μην υποκύψει στις πιέσεις της Γερμανίας (η οποία συνεργάζεται προφανώς με τη Γαλλία, έχοντας σε κάποιο βαθμό κοινά συμφέροντα μαζί της), απαιτώντας το λογιστικό έλεγχο του νέου χρέους – έτσι ώστε να αποδειχθεί η νομιμότητα του ή μη, η οποία θα διευκόλυνε σημαντικά τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του.
Παράλληλα, η κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, όσον αφορά την εξεταστική επιτροπή για τον έλεγχο όλως όσων συνέβησαν, πριν και μετά την εκλογή του κόμματος που οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στη χρεοκοπία – αμέσως μετά, στην πιο σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Οι Έλληνες Πολίτες δε ίσως οφείλουν να ενεργοποιηθούν άμεσα, απαιτώντας τα παραπάνω, με όλους τους νόμιμους τρόπους που έχουν στη διάθεση τους – με επιστολές προς την κυβέρνηση, με ηλεκτρονικά μηνύματα, με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με ειρηνικές διαδηλώσεις κοκ.
Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε ξανά πως μία διαγραφή του δημοσίου χρέους κατά 50% σημαίνει ότι, την επόμενη ημέρα το πρωί η χώρα θα όφειλε 160 δις € από 320 δις € σήμερα – ενώ με όλα τα υπόλοιπα «τεχνάσματα», το χρέος παραμένει 320 δις €, ακόμη και αν πληρωθεί πολύ αργότερα.
Το σημαντικότερο είναι άλλωστε οι τόκοι, με τους οποίους επιβαρύνεται – οι οποίοι, ακόμη και αν επιλεγόταν η λύση των ομολόγων μεγάλης ή αόριστης διάρκειας, όπως αυτή που προτάθηκε στην ΕΚΤ, θα συνέχιζαν να υπάρχουν, εις βάρος του προϋπολογισμού και του χρέους. Έτσι, το δημόσιο χρέος θα κληροδοτούταν στις επόμενες γενιές – κάτι που θα ήταν φυσικά ανεύθυνο και ανέντιμο εκ μέρους μας, αφού εμείς το δημιουργήσαμε.
The professor gave a road map for all countries when he said Greece needs a new policy. 1. Control of Banks which create money out of nothing (fractional reserve banking), put it at compound interest and do not put it in the spreading of the real economy 2. Return to a national currency and 3. Nationalising the Central Bank which will open up an interest free money supply. That just about sums up the solution to the "cause of the causes¨ of our failing economies. The next cause is the absence of the executive authority of DEMOCRACY.
Aυτό είναι το βίντεο που ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ όλα τα μεγάλα καθεστωτικά κανάλια και πρέπει να το δουν όλοι οι ΕΛΛΗΝΕΣ για να ξεσηκωθούν ΤΩΡΑ! Αμερικανός ερευνητής έκλεψε έγγραφα του ΔΝΤ και ΞΕΓΥΜΝΩΝΕΙ τους απανταχού ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ, ΔΟΣΙΛΟΓΟΥΣ και ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ! (ΒΙΝΤΕΟ)
ΔΕΙΤΕ ΤΟ (από το Infowar.com).
O γνωστός δημοσιογράφος Alex Jones συζητάει με τον δημοσιογράφο (κυρίως στο BBC) Greg Palast για το πως έφτασε (με βάση οργανωμένο σχέδιο με συμμετοχή κυβερνώντων) η Ελλάδα στα σημερινά χάλια, ενώ ο πολιτικός αναλυτής & καθηγητής οικονομικών Rodney Shakespeare λέει την άποψη του για την κατάσταση σε συνέντευξη του από το Λονδίνο.
O γνωστός δημοσιογράφος Alex Jones συζητάει με τον δημοσιογράφο (κυρίως στο BBC) Greg Palast για το πως έφτασε (με βάση οργανωμένο σχέδιο με συμμετοχή κυβερνώντων) η Ελλάδα στα σημερινά χάλια, ενώ ο πολιτικός αναλυτής & καθηγητής οικονομικών Rodney Shakespeare λέει την άποψη του για την κατάσταση σε συνέντευξη του από το Λονδίνο.
Υ.Γ. Το ανέβασε πρόσφατα η φίλη EleoNora αλλά το βίντεο το είχε δημοσιοποιηθεί αρχικά τον Μάιο του 2012 από την vasoula2908 που έχει κάνει και την μετάφραση, που ως συνήθως κάνει καλή & σημαντική δουλειά. Thanks Vasoula.
Δημοσιεύτηκε στις 18 Οκτ 2013
Δημοσιεύτηκε στις 18 Οκτ 2013
Δυστυχώς μας κυβερνούν προδότες πολιτικοί (υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις) που στόχο έχουν το προσωπικό τους συμφέρον και μόνον αυτό! Αυτούς τους τύπους στην κατοχή τους φώναζαν Δοσίλογους και Κατσαπλιάδες.
Έχουμε πολλούς από δαύτους σήμερα, και μάλιστα με ονοματεπώνυμο.
Αλλά η ιστορία γράφει…
O γνωστός δημοσιογράφος Alex Jones συζητάει με τον δημοσιογράφο (κυρίως στο BBC) Greg Palast, για το πως έφτασε (με βάση οργανωμένου σχεδίου και με συμμετοχή κυβερνώντων) η Ελλάδα στα σημερινά χάλια, ενώ ο πολιτικός αναλυτής & καθηγητής οικονομικών Rodney Shakespeare λέει την άποψη του για την κατάσταση σε συνέντευξη του από το Λονδίνο.
O Γκρεγκ Πάλαστ είναι ένας αμερικανός ερευνητής – δημοσιογράφος, ο οποίος ξεγύμνωσε το ΔΝΤ, καθώς μέσα από την δημοσιογραφική του έρευνα κατάφερε να ξεγυμνώσει τους τοκογλύφους του κόσμου.
Η ελληνική Βουλή, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, οφείλει να μην υποκύψει στις παράνομες πιέσεις της Τρόικας – απαιτώντας το λογιστικό έλεγχο του νέου χρέους, ο οποίος θα διευκόλυνε σημαντικά τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
«Τα κράτη μέλη που υπόκεινται σε πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής, διεξάγουν πλήρη έλεγχο των δημόσιων οικονομικών τους προκειμένου να εκτιμήσουν, μεταξύ άλλων, τους λόγους που οδήγησαν σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους και να εντοπίσουν οποιαδήποτε πιθανή παρατυπία» (άρθρο 7, παράγραφος 9 του κανονισμού που υιοθετήθηκε το Μάιο του 2013 από την ΕΕ, το οποίο αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε ευρωπαϊκά «προγράμματα αναδιάρθρωσης» – πηγή).
Άρθρο
Ο παραπάνω κανονισμός του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και του συμβουλίου της 21ης Μαΐου του 2013 (αριθμός 472), θα ήταν σκόπιμο να αναγνωσθεί από όλους, με πολύ μεγάλη προσοχή – έτσι ώστε να μπορέσουν να συμπεράνουν τι ακριβώς προβλέπει, ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα.
Μία χώρα που, αφενός μεν χρησιμοποιήθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο ως «πειραματόζωο», αφετέρου υποχρεώθηκε, εξαπατήθηκε, εκβιάσθηκε καλύτερα σε μία σειρά συμβιβασμών – οι οποίοι είναι ανεπίτρεπτοι για μία δημοκρατική νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη.
Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο απορρίφθηκε το Νοέμβρη του 2012 από τη Βουλή η σύσταση μίας επιτροπής που θα ερευνούσε το χρέος, επιβεβαιώνει το συμπέρασμα μας – αφού φαίνεται πως πιθανότατα η πατρίδα μας εκβιαζόταν να αποφασίσει εναντίον των συμφερόντων της, ενώ οι Έλληνες εξαπατήθηκαν σαν ανόητοι (αφού τότε θα μπορούσαν και θα έπρεπε να προβούν σε στάση πληρωμών – άρθρο).
Έχοντας βέβαια ανέκαθεν την άποψη ότι, το ελληνικό χρέος πριν από το 2010 δεν μπορεί να θεωρηθεί επαχθές, με βάση τα διεθνή δεδομένα (άρθρο), παρά το ότι ήταν απεχθές, αφού ένα μεγάλο μέρος του οφειλόταν στη διαφθορά (κάτι που όμως δεν ωφελεί από νομικής πλευράς), πιθανολογούμε πως το χρέος μας μετά το 2010 θα μπορούσε να έχει μία διαφορετική αντιμετώπιση – η οποία αναφέρθηκε στην πρόσφατη ανάλυση «Ρήξη ή αργός θάνατος».
Σε κάθε περίπτωση, οι δανειστές συμπεριφέρθηκαν στην Ελλάδα, όπως ακριβώς οι αμερικανικές τράπεζες στους ιδιοκτήτες ακινήτων, οι οποίοι τα είχαν αγοράσει με ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης (sub primes) – με αποτέλεσμα να κατασχεθούν αργότερα.
Με τη βοήθεια τώρα ενός κειμένου του κ. Eric Toussain, ο οποίος μελέτησε από νομικής πλευράς το θέμα (πηγή), το χρέος μας μετά το Μάιο του 2010 είναι πιθανότατα επαχθές και πρέπει να διαγραφεί. Ειδικότερα τα εξής:
Το δημόσιο χρέος το 2009
Το ελληνικό χρέος που αντιπροσώπευε το 112,9% του ΑΕΠ το 2009, πριν την έκρηξη της ελληνικής κρίσης και την επέμβαση της Τρόικας, η οποία κατέχει πλέον το 80% αυτού του χρέους, έφτασε στο 180% σήμερα – σύμφωνα με τα νέα στοιχεία του λογιστηρίου του κράτους.Επομένως, η επέμβαση της Τρόικας προκάλεσε μια πολύ έντονη αύξηση του ελληνικού χρέους, καταστρέφοντας παράλληλα την ελληνική οικονομία και εξαθλιώνοντας την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας μας.
Από το 2010 μέχρι το 2012, οι πιστώσεις που έδωσε η Τρόικα στην Ελλάδα, οδηγήθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην εξόφληση των βασικών πιστωτών της, μέχρι εκείνη τη χρονική περίοδο – δηλαδή, στις ιδιωτικές τράπεζες των κυριότερων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης(αναφορά), αρχής γενομένης από τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες (γράφημα).
.
Όπως φαίνεται από το γράφημα, το 80% περίπου του ελληνικού χρέους ήταν στους ισολογισμούς των ιδιωτικών τραπεζών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης – μόλις το 16,6% στις αμερικανικές. Οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες κατείχαν το 51% του συνόλου των τίτλων του ελληνικού χρέους.
Η ελληνική Βουλή, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, οφείλει να μην υποκύψει στις παράνομες πιέσεις της Τρόικας – απαιτώντας το λογιστικό έλεγχο του νέου χρέους, ο οποίος θα διευκόλυνε σημαντικά τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
«Τα κράτη μέλη που υπόκεινται σε πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής, διεξάγουν πλήρη έλεγχο των δημόσιων οικονομικών τους προκειμένου να εκτιμήσουν, μεταξύ άλλων, τους λόγους που οδήγησαν σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους και να εντοπίσουν οποιαδήποτε πιθανή παρατυπία» (άρθρο 7, παράγραφος 9 του κανονισμού που υιοθετήθηκε το Μάιο του 2013 από την ΕΕ, το οποίο αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε ευρωπαϊκά «προγράμματα αναδιάρθρωσης» – πηγή).
Άρθρο
Ο παραπάνω κανονισμός του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και του συμβουλίου της 21ης Μαΐου του 2013 (αριθμός 472), θα ήταν σκόπιμο να αναγνωσθεί από όλους, με πολύ μεγάλη προσοχή – έτσι ώστε να μπορέσουν να συμπεράνουν τι ακριβώς προβλέπει, ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα.
Μία χώρα που, αφενός μεν χρησιμοποιήθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο ως «πειραματόζωο», αφετέρου υποχρεώθηκε, εξαπατήθηκε, εκβιάσθηκε καλύτερα σε μία σειρά συμβιβασμών – οι οποίοι είναι ανεπίτρεπτοι για μία δημοκρατική νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη.
Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο απορρίφθηκε το Νοέμβρη του 2012 από τη Βουλή η σύσταση μίας επιτροπής που θα ερευνούσε το χρέος, επιβεβαιώνει το συμπέρασμα μας – αφού φαίνεται πως πιθανότατα η πατρίδα μας εκβιαζόταν να αποφασίσει εναντίον των συμφερόντων της, ενώ οι Έλληνες εξαπατήθηκαν σαν ανόητοι (αφού τότε θα μπορούσαν και θα έπρεπε να προβούν σε στάση πληρωμών – άρθρο).
Έχοντας βέβαια ανέκαθεν την άποψη ότι, το ελληνικό χρέος πριν από το 2010 δεν μπορεί να θεωρηθεί επαχθές, με βάση τα διεθνή δεδομένα (άρθρο), παρά το ότι ήταν απεχθές, αφού ένα μεγάλο μέρος του οφειλόταν στη διαφθορά (κάτι που όμως δεν ωφελεί από νομικής πλευράς), πιθανολογούμε πως το χρέος μας μετά το 2010 θα μπορούσε να έχει μία διαφορετική αντιμετώπιση – η οποία αναφέρθηκε στην πρόσφατη ανάλυση «Ρήξη ή αργός θάνατος».
Σε κάθε περίπτωση, οι δανειστές συμπεριφέρθηκαν στην Ελλάδα, όπως ακριβώς οι αμερικανικές τράπεζες στους ιδιοκτήτες ακινήτων, οι οποίοι τα είχαν αγοράσει με ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης (sub primes) – με αποτέλεσμα να κατασχεθούν αργότερα.
Με τη βοήθεια τώρα ενός κειμένου του κ. Eric Toussain, ο οποίος μελέτησε από νομικής πλευράς το θέμα (πηγή), το χρέος μας μετά το Μάιο του 2010 είναι πιθανότατα επαχθές και πρέπει να διαγραφεί. Ειδικότερα τα εξής:
Το δημόσιο χρέος το 2009
Το ελληνικό χρέος που αντιπροσώπευε το 112,9% του ΑΕΠ το 2009, πριν την έκρηξη της ελληνικής κρίσης και την επέμβαση της Τρόικας, η οποία κατέχει πλέον το 80% αυτού του χρέους, έφτασε στο 180% σήμερα – σύμφωνα με τα νέα στοιχεία του λογιστηρίου του κράτους.Επομένως, η επέμβαση της Τρόικας προκάλεσε μια πολύ έντονη αύξηση του ελληνικού χρέους, καταστρέφοντας παράλληλα την ελληνική οικονομία και εξαθλιώνοντας την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας μας.
Από το 2010 μέχρι το 2012, οι πιστώσεις που έδωσε η Τρόικα στην Ελλάδα, οδηγήθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην εξόφληση των βασικών πιστωτών της, μέχρι εκείνη τη χρονική περίοδο – δηλαδή, στις ιδιωτικές τράπεζες των κυριότερων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης(αναφορά), αρχής γενομένης από τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες (γράφημα).
.
Ένας λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους, θα τεκμηρίωνε πως οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες αύξησαν πάρα πολύ τις πιστώσεις τους στην Ελλάδα, μεταξύ των ετών 2005 και 2009 – από τα 80 δις € στα 140 δις €, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τις ρεαλιστικές δυνατότητες της Ελλάδας να τις αποπληρώσει. Οι τράπεζες ενήργησαν προφανώς καιροσκοπικά, τυχοδιωκτικά ίσως, επειδή θεώρησαν πως οι ευρωπαϊκές αρχές θα έσπευδαν να τις βοηθήσουν – σε περίπτωση που θα υπήρχαν προβλήματα.Επομένως, το σχέδιο της υποτιθέμενης διάσωσης της Ελλάδας, το οποίο κατέστρωσαν οι ευρωπαϊκές αρχές με τη βοήθεια του ΔΝΤ, επέτρεψε στην πραγματικότητα στις τράπεζες μερικών ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες διαθέτουν αποφασιστική επιρροή στους ευρωπαϊκούς Θεσμούς, να συνεχίσουν να αποπληρώνονται από την Ελλάδα – ενώ ταυτόχρονα μετέφεραν το ρίσκο τους στα κράτη, μέσω της Τρόικας.
Ο λογιστικός έλεγχος λοιπόν θα ανέλυε κατά πόσο είναι «έννομο» αυτό το σχέδιο διάσωσης. Εάν ήταν δηλαδή σύμφωνο με τις συμβάσεις της ΕΕ, ειδικά με το άρθρο 125 – το οποίο απαγορεύει σε ένα κράτος μέλος, να «επωμιστεί» τις οικονομικές δεσμεύσεις ενός άλλου κράτους μέλους.
Οι δημόσιοι δανειστές του 2010 (τα 14 κράτη μέλη που παραχώρησαν δάνεια στην Ελλάδα συνολικού ύψους 53 δις €, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κλπ.), δεν είναι σίγουρο πως σεβάσθηκαν την αρχή της αυτονομίας της θέλησης του δανειζόμενου – δηλαδή, της Ελλάδας.
Ενδεχομένως δε επωφελήθηκαν από την απόγνωση της Ελλάδας, λόγω των κερδοσκοπικών επιθέσεων των αγορών, έτσι ώστε να της επιβάλλουν συμβάσεις που αντιβαίνουν στο δικό της συμφέρον. Δεν είναι άλλωστε απίθανο να επέβαλλαν οι δανειστές «δρακόντειους όρους», ειδικά όταν απαιτούσαν υπερβολικά ποσοστά αποπληρωμής. Στο γράφημα που ακολουθεί, φαίνεται μία ακόμη πλευρά της έκθεσης των ξένων τραπεζών στο ελληνικό χρέος (πηγή), στα τέλη του 2010.
Ενδεχομένως δε η ΕΚΤ υπερέβη σε πολύ μεγάλο βαθμό τη δικαιοδοσία της, απαιτώντας από το ελληνικό κοινοβούλιο να νομοθετήσει για το δικαίωμα στην απεργία ή για τον ορισμό των μισθολογικών επιπέδων – κάτι που μάλλον συμβαίνει ξανά σήμερα, κρίνοντας από τα συνεχή τελεσίγραφα και τις προειδοποιήσεις της (άρθρο).
.
Η επιχείρηση αναδιάρθρωση του χρέους
Περαιτέρω, στα τέλη του 2011 (PSI), καθώς επίσης στις αρχές του 2012, η Τρόικα είχε οργανώσει δύο αναδιαρθρώσεις του ελληνικού χρέους – οι οποίες παρουσιάστηκαν εκείνη την εποχή ως επιτυχίες, παρά το ότι εγκαινίασαν μία χρεοκοπία της Ελλάδας με δόσεις (άρθρο). Ο τότε πρωθυπουργός είχε αναγγείλει στις αρχές Νοεμβρίου 2011, την πρόθεσή του να οργανώσει ένα δημοψήφισμα, σε σχέση με αυτήν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που προετοίμασε η Τρόικα – βρίσκοντας σύμφωνους ελάχιστους, μεταξύ των οποίων και εμάς (άρθρο).Κάτω από τη πίεση της Τρόικας, αυτό το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ και οι Έλληνες Πολίτες στερήθηκαν του δικαιώματος τους να αποφασίσουν οι ίδιοι για τα νέα χρέη, με τα οποία θα επιβαρύνονταν. Ορισμένα, μάλλον διατεταγμένα ΜΜΕ, αναπαρήγαγαν δυστυχώς το έωλο επιχείρημα ότι, η αναδιάρθρωση επέτρεπε να μειωθεί κατά 50% το ελληνικό χρέος. Στην πραγματικότητα όμως, το ελληνικό χρέος είναι μεγαλύτερο το 2015 από ότι ήταν το 2011 – τη χρονιά που προηγήθηκε της μεγάλης διαγραφής του υποτιθέμενου 50%.
Ο λογιστικός έλεγχος λοιπόν θα αποδείκνυε πιθανότατα ότι, η μεγάλη «επιχείρηση αναδιάρθρωσης» συνιστούσε μια τεράστια εξαπάτηση– ενώ συνδεόταν με την εξυπηρέτηση εκείνων των πολιτικών, οι οποίες είναι αντίθετες με τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Πολιτών της.
Παραστατικά, θα έμοιαζε με μία υπερχρεωμένη εταιρεία (Ελλάδα) η οποία, αντί να χρεοκοπήσει, θα είχε αναγκάσει το προσωπικό της (Έλληνες) να δανειστεί και να της τα δώσει, για να εξυπηρετήσει οι ίδια τους δανειστές της (Τρόικα) – οι οποίοι της το επέβαλλαν, εν γνώσει της αδυναμίας της, για να δώσουν τα χρήματα στις δικές τους εταιρείες (τοκογλύφους, τράπεζες).
Τέλος, ο λογιστικός έλεγχος θα αξιολογούσε επίσης κατά πόσον οι αυστηροί όροι που επέβαλε η Τρόικα στην Ελλάδα, σε αντάλλαγμα για τις πιστώσεις που της παραχωρήθηκαν, συνιστούν τη χαρακτηριστική παραβίαση μιας σειράς συμβάσεων και συνθηκών που οφείλουν να σέβονται οι δημόσιες αρχές – τόσο από την πλευρά των πιστωτών, όσο και από αυτήν του δανειζόμενου, δηλαδή της Ελλάδας.
.
Τα παράνομα προγράμματα της Τρόικας
Τα μέτρα που προβλέπονταν από τα προγράμματα προσαρμογής και τα οποία επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, καθώς επίσης οι συγκεκριμένες πολιτικές που αποτελούν τις άμεσες συνέπειές τους, παραβιάζουν μια σειρά θεμελιωδών δικαιωμάτων – όπως το δικαίωμα στην υγεία, στη μόρφωση, στη στέγαση, στη κοινωνική ασφάλιση και σε ένα δίκαιο μισθό, καθώς επίσης την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και τη συλλογική διαπραγμάτευση.
Όλα αυτά τα δικαιώματα προστατεύονται από πολυάριθμα νομικά κείμενα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο – όπως από τη «χάρτα θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης», από την «ευρωπαϊκή συνθήκη ανθρωπίνων δικαιωμάτων», από την «ευρωπαϊκή κοινωνική χάρτα», από τα δυο «σύμφωνα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα», από τη «χάρτα του ΟΗΕ» κοκ.
Στα πλαίσια αυτά, ο λογιστικός έλεγχος θα μπορούσε να καταδείξει ότι, τα μέτρα που έχουν υπαγορεύσει οι πιστωτές είναι αντίθετα με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα – ενώ παραβιάζουν μία σειρά συμβάσεων. Μπορούν δε να τεκμηριωθούν πολύ σημαντικές «παρατυπίες». Σε κάθε περίπτωση, η επιτροπή που θα διεξήγαγε το λογιστικό έλεγχο, θα μπορούσε να εκφέρει εμπεριστατωμένη γνώμη, για το κατά πόσο το χρέος που έχει συνάψει η Ελλάδα με την Τρόικα είναι νόμιμο, «άνομο» ή άκυρο.
.
Επίλογος
Η νέα ελληνική Βουλή, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, οφείλει να μην υποκύψει στις πιέσεις της Γερμανίας (η οποία συνεργάζεται προφανώς με τη Γαλλία, έχοντας σε κάποιο βαθμό κοινά συμφέροντα μαζί της), απαιτώντας το λογιστικό έλεγχο του νέου χρέους – έτσι ώστε να αποδειχθεί η νομιμότητα του ή μη, η οποία θα διευκόλυνε σημαντικά τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του.
Παράλληλα, η κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, όσον αφορά την εξεταστική επιτροπή για τον έλεγχο όλως όσων συνέβησαν, πριν και μετά την εκλογή του κόμματος που οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στη χρεοκοπία – αμέσως μετά, στην πιο σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Οι Έλληνες Πολίτες δε ίσως οφείλουν να ενεργοποιηθούν άμεσα, απαιτώντας τα παραπάνω, με όλους τους νόμιμους τρόπους που έχουν στη διάθεση τους – με επιστολές προς την κυβέρνηση, με ηλεκτρονικά μηνύματα, με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με ειρηνικές διαδηλώσεις κοκ.
Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε ξανά πως μία διαγραφή του δημοσίου χρέους κατά 50% σημαίνει ότι, την επόμενη ημέρα το πρωί η χώρα θα όφειλε 160 δις € από 320 δις € σήμερα – ενώ με όλα τα υπόλοιπα «τεχνάσματα», το χρέος παραμένει 320 δις €, ακόμη και αν πληρωθεί πολύ αργότερα.
Το σημαντικότερο είναι άλλωστε οι τόκοι, με τους οποίους επιβαρύνεται – οι οποίοι, ακόμη και αν επιλεγόταν η λύση των ομολόγων μεγάλης ή αόριστης διάρκειας, όπως αυτή που προτάθηκε στην ΕΚΤ, θα συνέχιζαν να υπάρχουν, εις βάρος του προϋπολογισμού και του χρέους. Έτσι, το δημόσιο χρέος θα κληροδοτούταν στις επόμενες γενιές – κάτι που θα ήταν φυσικά ανεύθυνο και ανέντιμο εκ μέρους μας, αφού εμείς το δημιουργήσαμε.
Reuters: "Η μεγάλη απάτη με το ελληνικό χρέος - Έδωσαν δάνεια για να εισπράττουν τόκους" http://www.pronews.gr
Το πρακτορείο Reuters αποκαλύπτει μέσα από τέσσερις αλήθειες ή ψέματα όπως τις ονομάζει τη μεγάλη απάτη με το ελληνικό χρέος και πώς οι Ευρωπαίοι «έδεσαν» την Ελλάδα με τα μνημόνια δανείζοντας τη με χρήματα τα οποία παίρνουν πίσω ως τόκους. Λίγες ώρες πριν το Reuters είχε αποκαλύψει γερμανικό έγγραφο σύμφωνα με το οποίο το Βερολίνο παραδέχεται πώς με την αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα διαμορφώνεται μία νέα κατάσταση στη χώρα.
Η διαρροή του εγγράφου προκάλεσε την οργή του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αφού παρουσιάζει το Βερολίνο ως να πρέπει να έχει μία πιο ήπια στάση απέναντι στην Ελλάδα. Κι αυτό λίγες ώρες πριν τη συνάντηση του Σόιμπλε με τον Γιάννη Βαρουφάκη.
Όσον αφορά τώρα στις αλήθειες και τα ψέματα των Ευρωπαίων για το ελληνικό χρέος ο αναλυτής και αρθρογράφος Edward Hadas τονίζει ότι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων αγνοείται πως ο μοναδικός τρόπος δίκαιης μέτρησης του χρέους έγκειται στην καθαρή τρέχουσα αξία (Νet Ρresent Value).
«Όσοι γνωρίζουν οικονομικά, κατανοούν πως η μείωση του επιτοκίου των ομολόγων συνεπάγεται τη μείωση της πραγματικής τους αξίας. Όταν οι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται πως δεν αποδέχονται καμία μείωση στην αξία των ελληνικών ομολόγων, ένα είναι σίγουρο… πως δεν λένε την αλήθεια! Άλλωστε, ήδη έχουν αποδεχθεί μία σημαντική μείωση της καθαρής τρέχουσας αξίας των ελληνικών ομολόγων. Μάλιστα, φαίνονται αρκετά πρόθυμοι να αποδεχθούν περαιτέρω μείωση…», αναφέρει.
Το δεύτερο ψέμα κατά τον κ. Hadas έγκειται στην παροχή τεράστιου όγκου δανείων προς την Ελλάδα, η οποία από το 2010 έως το 2014 ανέρχεται στα 254 δισ. ευρώ. «Όμως, η συντριπτική πλειονότητα των συγκεκριμένων χρημάτων επιστράφηκαν στους πιστωτές ως τόκοι και κεφάλαια προηγούμενων ελληνικών δανείων. Παράλληλα, η υψηλή συνεισφορά των Ευρωπαίων έγκειται στην επιβεβαίωση της ευρωπαϊκής επιρροής στις ελληνικές πολιτικές», λέει.
Το τρίτο μυστικό αφορά στις εξαγγελίες περί μη «δημοσιονομικής μεταβίβασης» (fiscal transfers). «Η Ε.Ε. είναι μία ένωση, όπου το χρήμα μετακινείται από το ένα κράτος στους πολίτες ενός άλλου κράτους. Μία τέτοια μεταφορά πραγματοποιήθηκε και στην Ελλάδα, όταν η ΕΚΤ χρηματοδότησε τις ελληνικές τράπεζες με χαμηλό επιτόκιο. Συμβαίνει και το αντίθετο όμως, όταν οι Έλληνες επιστήμονες μεταναστεύουν στη Γαλλία, καταβάλλοντας στη γαλλική κυβέρνηση τους φόρους τους».
Κατά τον αναλυτή του Reuters το εάν η Ελλάδα βγήκε ωφελημένη ή χαμένη από τις ευρωπαϊκές «μεταβιβάσεις» συνιστά ένα ατέρμονο debate. Όμως, η εμμονή στην εθελοτυφλία σχετικά με τη δημοσιονομική λιτότητα υπονομεύει την ουσία την Ε.Ε. «Μία Ένωση επιτάσσει και επιζητά τον καταμερισμό των κερδών και των απωλειών. Οι ισχυροί και πλούσιοι υποτίθεται πως πρέπει να στηρίζουν τους αδύναμους και φτωχούς».
Το τελευταίο ψέμα κατά τον κ. Hadas είναι ηθικό. «H υπαναχώρηση στην αποπληρωμή του χρέους δεν συνιστά απαραιτήτως μία λαθεμένη επιλογή, όπως συμβαίνει με τους πιστωτές της Ελλάδας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και στην περίπτωση της εκπλήρωσης των δανειακών υποχρεώσεων μίας χώρας, εν μέσω βαθιάς ύφεσης».
Πρόκειται λοιπόν για ακόμη μία φωνή που λέει ότι το ελληνικό χρέος είναι πλασματικό και δημιουργήθηκε για να ασκηθεί εξουσία στην Ελλάδα και προφανώς για να δεθεί «χειροπόδαρα» η χώρα με τα δεσμά του μνημονίου.
Άσκηση πολιτικής πίεσης είναι σαφώς και η απόφαση της ΕΚΤ να μην δεχθεί από τις 11 Φεβρουαρίου και μετά τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρα. Κι αυτό δεν το λέει μόνο η ελληνική κυβέρνηση, το σημειώνει το πρακτορείο Bloomberg επισημαίνοντας πώς η απόφαση αυτή δεν θα έχει επίδραση στις τράπεζες και την ρευστότητα τους, αλλά συνιστά άσκηση πολιτικής πίεσης στην κυβέρνηση.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Η απάτη της παρουσίασης της κρίσης των ιδιωτικών τραπεζών σαν κρίση δημόσιου χρέους της Ελλάδας και το φόρτωμα των χρεών τους στις πλάτες των πολιτών http://elzoni.gr/
15/01/2016 Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου
Πολίτη! (Εσύ συγκεκριμένα): ΓΙΑ ΣΕΝΑ μιλάει ο μύθος.
Εδώ δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω απ’ το πλήθος. Το χρέος σε βαραίνει. Κι εσένα και τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου. Με 40.000 ευρώ τον καθένα. Τι θα κάνεις; Κάτι δεν πρέπει να κάνεις;…
Το 2009 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου διογκώνοντας παράνομα το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος και υπερτονίζοντας τη σημασία τους, σε συνεργασία με τα ιδιωτικά ΜΜΕ, παρουσίασαν την τότε εξελισσόμενη τραπεζική κρίση, σαν κρίση δημόσιου χρέους. Είχε προηγηθεί η χορήγηση απ’ την κυβέρνηση Καραμανλή ενός «πακέτου διάσωσης» των τραπεζών ύψους 25 δις.
Η όλη επιχείρηση «βοήθειας» της Ελλάδας απ’ την «τρόικα» (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) είχε σαν μοναδικό σκοπό να περάσουν τα ιδιωτικά χρέη των τραπεζών στο δημόσιο.
Η πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010 αποσκοπούσε πρωταρχικά στη διάσωση των γερμανικών, γαλλικών και ελληνικών τραπεζών. Το μεγαλύτερο μέρος των δανειακών κεφαλαίων μεταβιβάστηκε απευθείας στις τράπεζες.
Με τα δάνεια «διάσωσης» διογκώθηκε και άλλαξε ριζικά το προφίλ του δημόσιου χρέους: από χρέος προς τον ιδιωτικό τομέα, μετατράπηκε σε χρέος προς τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης και προς το ΔΝΤ.
Συνολικά έχει υπολογιστεί ότι δόθηκαν πάνω από 250 δις (δηλαδή πάνω απ’ το ετήσιο ΑΕΠ της Ελλάδας!!!) στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίηση και παροχή εγγυήσεων (ακόμη και μέσω διατάξεων κρυμμένων σε άσχετα νομοσχέδια, πχ περί επιδότησης βοοειδών ή περί εκτέλεσης περιηγητικών πλόων, και όπου κάθε υπουργική απόφαση για παροχή εγγυήσεων στις τράπεζες καταλήγει με τη φράση «σε περίπτωση κατάπτωσης της εγγύησης, το κόστος θα βαρύνει το δημόσιο, πλέον των προβλεπόμενων τόκων και πάσης φύσεως επιβαρύνσεων, το ακριβές ύψος των οποίων δεν μπορεί να υπολογιστεί» και όπου λείπει κάθε αναφορά σε εγγυήσεις των τραπεζών προς το δημόσιο, όπως απαιτεί ο νόμος).
Η κατάρρευση των δημοσιονομικών είναι συνέπεια της διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών.
Για να το καταφέρουν επιτέθηκαν με βιαιότητα στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια των πολιτών και στο μέλλον των επόμενων γενεών.
Σας μοιάζει αυτό για κρίση δημόσιου χρέους;
Το κράτος αναλαμβάνει να πληρώσει τις ζημιές των τραπεζών που προέκυψαν μέσα στα πλαίσια των κινδύνων που αναλαμβάνουν παρέχοντας δάνεια (π.χ. θαλασσοδάνεια προς το MEGA και το ALTER, προς τα κόμματα, προς ημέτερους με μηδενικές εγγυήσεις κοκ); Έχει προηγηθεί μήπως έλεγχος για τις ευθύνες τους; Ποιος αποφάσισε ότι το σημαντικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι οι τράπεζες και όχι πχ τα ασφαλιστικά ταμεία ή τα νοσοκομεία ή τα πανεπιστήμια και ότι αυτά δεν δικαιούνται αναπλήρωση των απωλειών τους (βλέπε PSI); Γιατί οι τράπεζες δεν προχωρούν στην απόσβεση του χρέους των ιδιωτών αφού έχουν λάβει τόσο μεγάλη δημόσια στήριξη; Γιατί και πως η Ισλανδία άφησε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν και η οικονομία της και οι καταθέσεις των πολιτών σώθηκαν;
Μήπως γιατί κάποιοι έχουν κάνει τη δικαιοσύνη θεραπαινίδα τους και η κοινωνία κοιμάται, ονειρευόμενη μνημονιακές σωτηρίες;
Πηγές
1. Προκαταρκτική έκθεση Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους.
2. Google: «Εγγυήσεις δημοσίου προς τράπεζες».
"ΚΡΥΦΟ" ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ 85 ΔΙΣ ΑΠΟ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ! http://www.iskra.gr
Τράπεζα της Ελλάδος: Οικονομικός δολοφόνος υπέρ ολιγαρχών http://www.koutipandoras.gr
«170 δις ευρώ για την Ελλάδα, δεν έφθασαν ποτέ στα ταμεία της χώρας» https://eleutheriellada.wordpress.com/
Το κράτος υπάρχει για να υπηρετήσει τράπεζες και πολυεθνικές https://justiceforgreece.wordpress.com
Έχουμε 1.500 αποφάσεις δικαστηρίων, εκ των οποίων 62 αμετάκλητες, σε βάρος όλων των τραπεζών, που ακυρώνουν διαταγές πληρωμής για κάρτες και άλλα τραπεζικά προϊόντα, επειδή οι τόκοι έχουν εκτοκιστεί με επιτόκια μεγαλύτερα του δικαιοπρακτικού, που είναι σήμερα 6,5%.
Έχοντας υπολογίσει ότι τα τελευταία 15 χρόνια, οι τράπεζες έχουν αφαιρέσει παράνομα απ τον ελληνικό λαό 35 δις, τον Απρίλιο του 2010, όταν άρχισαν οι συζητήσεις για τα μνημόνια και πως θα βρούμε λεφτά, έστειλα επιστολή στον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, ότι υπάρχουν λεφτά, είναι 35 δις στα χέρια των τραπεζών, προϊόντα εγκλήματος, και όχι μόνο δικαιούσαι να τα ζητήσεις, αλλά υποχρεούσαι να πας και να τα κατάσχεις και να τα δημεύσεις. Και τότε πήρα απάντηση ότι το έγγραφο το διεβίβασε στον αρμόδιο υπουργό οικονομικών Παπακωνσταντίνου, ο οποίος δεν έκανε τίποτα.
Το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα είναι καρτέλ και είναι ένα απ’ τα σκληρότερα καρτέλ του δυτικού κόσμου - Τάκης Χριστοδουλόπουλος, Πρόεδρος του ΕΙΧΕ ( Εθνικό Ινστιτούτο Χρηματοπιστωτικών Ερευνών).
Το ιστορικό της απάτης
(απ’ την εισήγηση του Ερίκ Τουσέν, Επιστημονικού υπεύθυνου της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, στην εκδήλωση «Δικαιοσύνη και αλήθεια στα θέματα χρέους» του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, στις 16 Ιούλη 2015).
Απ’ το 2001 και μετά, οι ελληνικές τράπεζες εκμεταλλεύτηκαν τα φτηνά ευρώ που έδιναν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια χρηματοπιστωτική φούσκα στην Ελλάδα.
Το βασικό πρόβλημα που προσπάθησαν να λύσουν το 2010 οι 3 συνιστώσες της τρόικας, καθώς και η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση, δεν ήταν τόσο το θέμα του δημόσιου χρέους, όσο η κατάσταση των γερμανικών, γαλλικών και ελληνικών τραπεζών.
Μεταξύ του 2001 και του 2009, η πίστωση που έδωσαν οι ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες στα νοικοκυριά, πολλαπλασιάστηκε επί 7, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις επί 4, ενώ η αγορά χρεογράφων ελληνικού κράτους αυξήθηκε μόλις κατά 20%.
Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ήταν πρόθυμες να δανείσουν το ελληνικό κράτος και γενικά την Ελλάδα, διότι τα επιτόκια ήταν πολύ υψηλότερα και ο δανεισμός αυτός ήταν πολύ πιο κερδοφόρος.
Το 2009 οι ελληνικές τράπεζες βρέθηκαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, όπως βρέθηκαν την ίδια στιγμή οι τράπεζες της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και του Βελγίου.
Σ’ αυτό το περιβάλλον της τραπεζικής κρίσης, εάν αυτή έφτανε μέχρι την χρεοκοπία των ελληνικών τραπεζών, τα προβλήματα που θα δημιουργούσε στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες θα ήταν πολύ μεγάλα, διότι αυτές οι τράπεζες ήταν πολύ εκτεθειμένες σε δανεισμό ως προς τις ελληνικές τράπεζες.
Στο τέλος του 2008, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή αποφάσισε ένα σχέδιο διάσωσης των τραπεζών, ύψους 25 δις, εκ των οποίων τα 3,5 δις ήταν για ανακεφαλαιοποίηση κι όλα τα υπόλοιπα για τραπεζικές εγγυήσεις. Σαν αποτέλεσμα αυτής της κίνησης, οι διεθνείς τράπεζες φοβούμενες ότι η ελληνική κυβέρνηση έπαιρνε πάνω της τα ρίσκα και τις ζημιές αυτών των τραπεζών, άρχισαν να ζητούν υψηλότερα επιτόκια για να δανείσουν το ελληνικό δημόσιο.
Το 2009 η κατάσταση των ελληνικών τραπεζών δεν είχε βελτιωθεί. Επίσης την ίδια χρονιά άρχισαν ν αντιμετωπίζουν προβλήματα στην αποπληρωμή των δανείων τους, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Αυτό καθιστούσε υψηλό το ρίσκο του σπασίματος της χρηματοπιστωτικής φούσκας που είχε δημιουργηθεί, με τις προβλεπόμενες συνέπειες σε διεθνές επίπεδο.
Οι τράπεζες συνέχισαν να πιέζουν την κυβέρνηση Καραμανλή, όπως πίεζαν και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που ανέβηκε στην εξουσία μετά τις εκλογές του Οκτώβρη, για ένα νέο σχέδιο διάσωσης. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η έκθεση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών προς την Ελλάδα, δεν ήταν κυρίως προς το ελληνικό δημόσιο χρέος, αλλά προς το ιδιωτικό χρέος. 55% της συνολικής έκθεσης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών ήταν προς τα ιδιωτικά χρέη των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.
[Η αύξηση του χρέους των νοικοκυριών δεν προκύπτει απ’ την «καταναλωτική κραιπάλη» τους, αλλά απ’ τη διεύρυνση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας και τις ιδιωτικοποιήσεις, που έχουν σαν αποτέλεσμα δωρεάν παροχές ν αντικαθίστανται με εμπορεύματα που έχουν τιμή, που σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς, δημιουργούν τη βάση της ανάγκης δανεισμού των νοικοκυριών για την κάλυψη των βασικών τους αναγκών].
Αυτό το οποίο έγινε ήταν ένας συνασπισμός των ελληνικών, γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Ο συνασπισμός των τραπεζιτών αυτών των 3 χωρών, πίεσε την κυβέρνηση Σαρκοζί, την κυβέρνηση Μέρκελ και το ΔΝΤ, έτσι ώστε ν αποφασιστεί ένα σχέδιο διάσωσης των τραπεζών, το οποίο παρουσιάστηκε σαν σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, σαν να απειλούσε διεθνώς τον κόσμο το ελληνικό δημόσιο χρέος και όχι η κατάσταση των τραπεζών.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου άρχισε τότε να μαγειρεύει τα δημοσιονομικά στοιχεία, προς το τέλος του 2009 και το 2010, έτσι ώστε να φουσκώσει το δημόσιο έλλειμμα, να το παρουσιάσει ότι έφτασε στο 14% και να δικαιολογήσει έτσι το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας και την προσφυγή στο μνημόνιο που επακολούθησε.
Το σχέδιο διάσωσης λοιπόν, που το 2010 αποφασίστηκε για την Ελλάδα, ήταν στην ουσία ένα σχέδιο διάσωσης των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών, ήταν χρήματα που προσανατολίστηκαν αφενός προς την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Ήταν επίσης δάνεια προς το ελληνικό κράτος, έτσι ώστε να μπορεί το ίδιο ν αποπληρώνει το δημόσιο χρέος, μεγάλο μέρος του οποίου βρισκόταν στα χέρια των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Το 1ο πολύ σημαντικό συμπέρασμα λοιπόν στο οποίο καταλήγουμε, είναι ότι η κρίση του 2010 της Ελλάδας, δεν ήταν πρωτίστως μια δημοσιονομική κρίση. Ήταν πρωτίστως μια τραπεζική κρίση των ελληνικών, γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Αυτό που έγινε λοιπόν ήταν ότι παρουσιάστηκε σαν σχέδιο δημοσιονομικής διάσωσης της Ελλάδας, αυτό που ήταν στην ουσία ένα σχέδιο διάσωσης των τραπεζών και αυτό γιατί θα ήταν αδύνατον να πειστεί εκείνη τη στιγμή η διεθνής κοινή γνώμη για ένα επιπλέον σχέδιο διάσωσης των τραπεζών, μετά απ’ τη μεγάλη τραπεζική κρίση που είχε ξεσπάσει.
Το 2ο στοιχείο είναι ότι βέβαια το ελληνικό χρέος εκείνη τη στιγμή, τέλη 2009, αρχές 2010, ξεπερνούσε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, και ήταν φυσικά απαραίτητη η απομείωση αυτού του χρέους. Αντί όμως να γίνει αυτό, το ΔΝΤ, οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης και η ΕΚΤ, έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Αντί να μειώσουν το ελληνικό χρέος, το αύξησαν περαιτέρω, έτσι ώστε να μπορεί να συνεχίσει το ελληνικό δημόσιο ν αποπληρώνει τα δάνεια και να μη δημιουργεί προβλήματα στις τράπεζες. Ο 2ος λόγος για τον οποίο δεν έγινε απομείωση του ελληνικού χρέους, ήταν για να δοθεί χρόνος στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες να μειώσουν την έκθεσή τους στο ελληνικό χρέος, προτού γίνει το κούρεμα (το PSI).
Το 3ο στοιχείο της έκθεσης είναι να καταλάβουμε πως έγινε η επεξεργασία αυτού του μνημονίου και ποιους σκοπούς εξυπηρετεί.
Ο 1ος απ’ αυτούς τους σκοπούς είναι η προστασία των τραπεζών αυτών των 3 χωρών (ελληνικών, γερμανικών και γαλλικών), καθώς και μερικών άλλων χωρών.
Ο 2ος σκοπός του μνημονίου ήταν η επιβολή δομικών νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, που αποσκοπούσαν στη μείωση και την καταστροφή των μισθών, των συντάξεων, στις ιδιωτικοποιήσεις και γενικά στο να καταστήσουν την Ελλάδα ένα πρότυπο εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, ακριβώς όπως η Χιλή του 1973 του Πινοσέτ, μετά τη συντριβή της κυβέρνησης του Σαλβατόρ Αλλιέντε, έγινε το εργαστήριο της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού στη Λατινική Αμερική.
Χάρη σε στοιχεία τα οποία μπορέσαμε να βρούμε με τη βοήθεια της Προέδρου της Βουλής κ Ζωής Κωνσταντοπούλου, που προέρχονται από ένα φάκελο που αφορούσε μια ποινική υπόθεση, αποκτήσαμε πρόσβαση σε εμπιστευτικά έγγραφα του ΔΝΤ του Μαρτίου του 2010 (δηλ. λίγους μήνες πριν από το 1ο μνημόνιο). Τα έγγραφα αυτά αναφέρουν καθαρά ότι στόχος του ΔΝΤ είναι η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού και η δραστική μείωση των δημόσιων δαπανών. Το έγγραφο αυτό αναφέρει επίσης ότι όλα αυτά θα προκαλούσαν μια μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια, θα προκαλούσαν συρρίκνωση της οικονομίας και θα οδηγούσαν το χρέος στον ορίζοντα του 2013 στο 145% του ΑΕΠ. Άρα, το ΔΝΤ, πριν ακόμα απ’ την ψήφιση του 1ου μνημονίου, ήξερε ότι σκοπός του ήταν να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων-σοκ στην Ελλάδα, και είχε πολύ καλά υπολογίσει ποιες θα ήταν οι συνέπειες.
Είχαμε επίσης πρόσβαση σ ένα αυστηρά εμπιστευτικό έγγραφο, που είναι τα πρακτικά της συνεδρίασης της 9ης Μαΐου του 2010 της διοίκησης του ΔΝΤ, όταν αποφασίστηκε να δοθεί ένα δάνειο 38 δις στην Ελλάδα. Σ αυτή λοιπόν τη συνεδρίαση, οι εκπρόσωποι μιας σειράς χωρών, μεταξύ των οποίων η Αργεντινή, η Ρωσία, η Βραζιλία, η Κίνα και το Ιράν, κατέστησαν σαφές ότι το δάνειο αυτό δεν συμμορφώνεται προς τους κανόνες του ΔΝΤ και δεν πρόκειται να κάνει το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Στην πραγματικότητα, τόνιζαν οι σύμβουλοι, αυτό το δάνειο δεν είναι δάνειο προς την Ελλάδα, αλλά είναι ένα δάνειο για να στηρίξει τις γερμανικές, τις γαλλικές και άλλες ιδιωτικές τράπεζες (αυτό γράφεται έτσι ακριβώς σ αυτό το έγγραφο).
Σ’ αυτή τη συνεδρίαση, οι εκπρόσωποι της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ολλανδίας, διαβεβαίωσαν τους ομολόγους τους, ότι οι τράπεζες αυτών των χωρών, δεν θα προχωρήσουν σε εκποίηση των χρεογράφων του ελληνικού χρέους. Ξέρουμε όμως, ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ξεφορτώθηκαν στη δευτερογενή αγορά τους τίτλους του ελληνικού χρέους.
Άρα εδώ υπάρχει μια καθαρή περίπτωση που ελέχθησαν ψέματα στη διοίκηση του ΔΝΤ. Στην ουσία είχαμε μια παραβίαση των κανόνων, τη μέρα που υιοθετήθηκε αυτό το σχέδιο δανεισμού. Εδώ έχουμε ενδείξεις παράνομου χρέους που έγινε για να προστατευτούν τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας τραπεζιτών, ενάντια στα συμφέροντα ενός ολόκληρου λαού.
Πολίτη! (Εσύ συγκεκριμένα): ΓΙΑ ΣΕΝΑ μιλάει ο μύθος.
Εδώ δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω απ’ το πλήθος. Το χρέος σε βαραίνει. Κι εσένα και τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου. Με 40.000 ευρώ τον καθένα. Τι θα κάνεις; Κάτι δεν πρέπει να κάνεις;…
Το 2009 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου διογκώνοντας παράνομα το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος και υπερτονίζοντας τη σημασία τους, σε συνεργασία με τα ιδιωτικά ΜΜΕ, παρουσίασαν την τότε εξελισσόμενη τραπεζική κρίση, σαν κρίση δημόσιου χρέους. Είχε προηγηθεί η χορήγηση απ’ την κυβέρνηση Καραμανλή ενός «πακέτου διάσωσης» των τραπεζών ύψους 25 δις.
Η όλη επιχείρηση «βοήθειας» της Ελλάδας απ’ την «τρόικα» (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) είχε σαν μοναδικό σκοπό να περάσουν τα ιδιωτικά χρέη των τραπεζών στο δημόσιο.
Η πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010 αποσκοπούσε πρωταρχικά στη διάσωση των γερμανικών, γαλλικών και ελληνικών τραπεζών. Το μεγαλύτερο μέρος των δανειακών κεφαλαίων μεταβιβάστηκε απευθείας στις τράπεζες.
Με τα δάνεια «διάσωσης» διογκώθηκε και άλλαξε ριζικά το προφίλ του δημόσιου χρέους: από χρέος προς τον ιδιωτικό τομέα, μετατράπηκε σε χρέος προς τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης και προς το ΔΝΤ.
Συνολικά έχει υπολογιστεί ότι δόθηκαν πάνω από 250 δις (δηλαδή πάνω απ’ το ετήσιο ΑΕΠ της Ελλάδας!!!) στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίηση και παροχή εγγυήσεων (ακόμη και μέσω διατάξεων κρυμμένων σε άσχετα νομοσχέδια, πχ περί επιδότησης βοοειδών ή περί εκτέλεσης περιηγητικών πλόων, και όπου κάθε υπουργική απόφαση για παροχή εγγυήσεων στις τράπεζες καταλήγει με τη φράση «σε περίπτωση κατάπτωσης της εγγύησης, το κόστος θα βαρύνει το δημόσιο, πλέον των προβλεπόμενων τόκων και πάσης φύσεως επιβαρύνσεων, το ακριβές ύψος των οποίων δεν μπορεί να υπολογιστεί» και όπου λείπει κάθε αναφορά σε εγγυήσεις των τραπεζών προς το δημόσιο, όπως απαιτεί ο νόμος). Η κατάρρευση των δημοσιονομικών είναι συνέπεια της διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών.
Για να το καταφέρουν επιτέθηκαν με βιαιότητα στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια των πολιτών και στο μέλλον των επόμενων γενεών.
Σας μοιάζει αυτό για κρίση δημόσιου χρέους;
Το κράτος αναλαμβάνει να πληρώσει τις ζημιές των τραπεζών που προέκυψαν μέσα στα πλαίσια των κινδύνων που αναλαμβάνουν παρέχοντας δάνεια (π.χ. θαλασσοδάνεια προς το MEGA και το ALTER, προς τα κόμματα, προς ημέτερους με μηδενικές εγγυήσεις κοκ); Έχει προηγηθεί μήπως έλεγχος για τις ευθύνες τους; Ποιος αποφάσισε ότι το σημαντικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι οι τράπεζες και όχι πχ τα ασφαλιστικά ταμεία ή τα νοσοκομεία ή τα πανεπιστήμια και ότι αυτά δεν δικαιούνται αναπλήρωση των απωλειών τους (βλέπε PSI); Γιατί οι τράπεζες δεν προχωρούν στην απόσβεση του χρέους των ιδιωτών αφού έχουν λάβει τόσο μεγάλη δημόσια στήριξη; Γιατί και πως η Ισλανδία άφησε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν και η οικονομία της και οι καταθέσεις των πολιτών σώθηκαν;
Μήπως γιατί κάποιοι έχουν κάνει τη δικαιοσύνη θεραπαινίδα τους και η κοινωνία κοιμάται, ονειρευόμενη μνημονιακές σωτηρίες;
Πηγές
1. Προκαταρκτική έκθεση Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους.
2. Google: «Εγγυήσεις δημοσίου προς τράπεζες».
"ΚΡΥΦΟ" ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ 85 ΔΙΣ ΑΠΟ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ! http://www.iskra.gr
Τράπεζα της Ελλάδος: Οικονομικός δολοφόνος υπέρ ολιγαρχών http://www.koutipandoras.gr
«170 δις ευρώ για την Ελλάδα, δεν έφθασαν ποτέ στα ταμεία της χώρας» https://eleutheriellada.wordpress.com/
Το κράτος υπάρχει για να υπηρετήσει τράπεζες και πολυεθνικές https://justiceforgreece.wordpress.com
Έχουμε 1.500 αποφάσεις δικαστηρίων, εκ των οποίων 62 αμετάκλητες, σε βάρος όλων των τραπεζών, που ακυρώνουν διαταγές πληρωμής για κάρτες και άλλα τραπεζικά προϊόντα, επειδή οι τόκοι έχουν εκτοκιστεί με επιτόκια μεγαλύτερα του δικαιοπρακτικού, που είναι σήμερα 6,5%.
Έχοντας υπολογίσει ότι τα τελευταία 15 χρόνια, οι τράπεζες έχουν αφαιρέσει παράνομα απ τον ελληνικό λαό 35 δις, τον Απρίλιο του 2010, όταν άρχισαν οι συζητήσεις για τα μνημόνια και πως θα βρούμε λεφτά, έστειλα επιστολή στον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, ότι υπάρχουν λεφτά, είναι 35 δις στα χέρια των τραπεζών, προϊόντα εγκλήματος, και όχι μόνο δικαιούσαι να τα ζητήσεις, αλλά υποχρεούσαι να πας και να τα κατάσχεις και να τα δημεύσεις. Και τότε πήρα απάντηση ότι το έγγραφο το διεβίβασε στον αρμόδιο υπουργό οικονομικών Παπακωνσταντίνου, ο οποίος δεν έκανε τίποτα.
Το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα είναι καρτέλ και είναι ένα απ’ τα σκληρότερα καρτέλ του δυτικού κόσμου - Τάκης Χριστοδουλόπουλος, Πρόεδρος του ΕΙΧΕ ( Εθνικό Ινστιτούτο Χρηματοπιστωτικών Ερευνών).
Το ιστορικό της απάτης
(απ’ την εισήγηση του Ερίκ Τουσέν, Επιστημονικού υπεύθυνου της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, στην εκδήλωση «Δικαιοσύνη και αλήθεια στα θέματα χρέους» του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, στις 16 Ιούλη 2015).
Απ’ το 2001 και μετά, οι ελληνικές τράπεζες εκμεταλλεύτηκαν τα φτηνά ευρώ που έδιναν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια χρηματοπιστωτική φούσκα στην Ελλάδα.
Το βασικό πρόβλημα που προσπάθησαν να λύσουν το 2010 οι 3 συνιστώσες της τρόικας, καθώς και η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση, δεν ήταν τόσο το θέμα του δημόσιου χρέους, όσο η κατάσταση των γερμανικών, γαλλικών και ελληνικών τραπεζών.
Μεταξύ του 2001 και του 2009, η πίστωση που έδωσαν οι ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες στα νοικοκυριά, πολλαπλασιάστηκε επί 7, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις επί 4, ενώ η αγορά χρεογράφων ελληνικού κράτους αυξήθηκε μόλις κατά 20%.
Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ήταν πρόθυμες να δανείσουν το ελληνικό κράτος και γενικά την Ελλάδα, διότι τα επιτόκια ήταν πολύ υψηλότερα και ο δανεισμός αυτός ήταν πολύ πιο κερδοφόρος.
Το 2009 οι ελληνικές τράπεζες βρέθηκαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, όπως βρέθηκαν την ίδια στιγμή οι τράπεζες της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και του Βελγίου.
Σ’ αυτό το περιβάλλον της τραπεζικής κρίσης, εάν αυτή έφτανε μέχρι την χρεοκοπία των ελληνικών τραπεζών, τα προβλήματα που θα δημιουργούσε στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες θα ήταν πολύ μεγάλα, διότι αυτές οι τράπεζες ήταν πολύ εκτεθειμένες σε δανεισμό ως προς τις ελληνικές τράπεζες.
Στο τέλος του 2008, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή αποφάσισε ένα σχέδιο διάσωσης των τραπεζών, ύψους 25 δις, εκ των οποίων τα 3,5 δις ήταν για ανακεφαλαιοποίηση κι όλα τα υπόλοιπα για τραπεζικές εγγυήσεις. Σαν αποτέλεσμα αυτής της κίνησης, οι διεθνείς τράπεζες φοβούμενες ότι η ελληνική κυβέρνηση έπαιρνε πάνω της τα ρίσκα και τις ζημιές αυτών των τραπεζών, άρχισαν να ζητούν υψηλότερα επιτόκια για να δανείσουν το ελληνικό δημόσιο.
Το 2009 η κατάσταση των ελληνικών τραπεζών δεν είχε βελτιωθεί. Επίσης την ίδια χρονιά άρχισαν ν αντιμετωπίζουν προβλήματα στην αποπληρωμή των δανείων τους, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Αυτό καθιστούσε υψηλό το ρίσκο του σπασίματος της χρηματοπιστωτικής φούσκας που είχε δημιουργηθεί, με τις προβλεπόμενες συνέπειες σε διεθνές επίπεδο.
Οι τράπεζες συνέχισαν να πιέζουν την κυβέρνηση Καραμανλή, όπως πίεζαν και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που ανέβηκε στην εξουσία μετά τις εκλογές του Οκτώβρη, για ένα νέο σχέδιο διάσωσης. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η έκθεση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών προς την Ελλάδα, δεν ήταν κυρίως προς το ελληνικό δημόσιο χρέος, αλλά προς το ιδιωτικό χρέος. 55% της συνολικής έκθεσης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών ήταν προς τα ιδιωτικά χρέη των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.
[Η αύξηση του χρέους των νοικοκυριών δεν προκύπτει απ’ την «καταναλωτική κραιπάλη» τους, αλλά απ’ τη διεύρυνση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας και τις ιδιωτικοποιήσεις, που έχουν σαν αποτέλεσμα δωρεάν παροχές ν αντικαθίστανται με εμπορεύματα που έχουν τιμή, που σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς, δημιουργούν τη βάση της ανάγκης δανεισμού των νοικοκυριών για την κάλυψη των βασικών τους αναγκών].
Αυτό το οποίο έγινε ήταν ένας συνασπισμός των ελληνικών, γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Ο συνασπισμός των τραπεζιτών αυτών των 3 χωρών, πίεσε την κυβέρνηση Σαρκοζί, την κυβέρνηση Μέρκελ και το ΔΝΤ, έτσι ώστε ν αποφασιστεί ένα σχέδιο διάσωσης των τραπεζών, το οποίο παρουσιάστηκε σαν σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, σαν να απειλούσε διεθνώς τον κόσμο το ελληνικό δημόσιο χρέος και όχι η κατάσταση των τραπεζών.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου άρχισε τότε να μαγειρεύει τα δημοσιονομικά στοιχεία, προς το τέλος του 2009 και το 2010, έτσι ώστε να φουσκώσει το δημόσιο έλλειμμα, να το παρουσιάσει ότι έφτασε στο 14% και να δικαιολογήσει έτσι το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας και την προσφυγή στο μνημόνιο που επακολούθησε.
Το σχέδιο διάσωσης λοιπόν, που το 2010 αποφασίστηκε για την Ελλάδα, ήταν στην ουσία ένα σχέδιο διάσωσης των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών, ήταν χρήματα που προσανατολίστηκαν αφενός προς την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Ήταν επίσης δάνεια προς το ελληνικό κράτος, έτσι ώστε να μπορεί το ίδιο ν αποπληρώνει το δημόσιο χρέος, μεγάλο μέρος του οποίου βρισκόταν στα χέρια των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Το 1ο πολύ σημαντικό συμπέρασμα λοιπόν στο οποίο καταλήγουμε, είναι ότι η κρίση του 2010 της Ελλάδας, δεν ήταν πρωτίστως μια δημοσιονομική κρίση. Ήταν πρωτίστως μια τραπεζική κρίση των ελληνικών, γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Αυτό που έγινε λοιπόν ήταν ότι παρουσιάστηκε σαν σχέδιο δημοσιονομικής διάσωσης της Ελλάδας, αυτό που ήταν στην ουσία ένα σχέδιο διάσωσης των τραπεζών και αυτό γιατί θα ήταν αδύνατον να πειστεί εκείνη τη στιγμή η διεθνής κοινή γνώμη για ένα επιπλέον σχέδιο διάσωσης των τραπεζών, μετά απ’ τη μεγάλη τραπεζική κρίση που είχε ξεσπάσει.
Το 2ο στοιχείο είναι ότι βέβαια το ελληνικό χρέος εκείνη τη στιγμή, τέλη 2009, αρχές 2010, ξεπερνούσε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, και ήταν φυσικά απαραίτητη η απομείωση αυτού του χρέους. Αντί όμως να γίνει αυτό, το ΔΝΤ, οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης και η ΕΚΤ, έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Αντί να μειώσουν το ελληνικό χρέος, το αύξησαν περαιτέρω, έτσι ώστε να μπορεί να συνεχίσει το ελληνικό δημόσιο ν αποπληρώνει τα δάνεια και να μη δημιουργεί προβλήματα στις τράπεζες. Ο 2ος λόγος για τον οποίο δεν έγινε απομείωση του ελληνικού χρέους, ήταν για να δοθεί χρόνος στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες να μειώσουν την έκθεσή τους στο ελληνικό χρέος, προτού γίνει το κούρεμα (το PSI).
Το 3ο στοιχείο της έκθεσης είναι να καταλάβουμε πως έγινε η επεξεργασία αυτού του μνημονίου και ποιους σκοπούς εξυπηρετεί.
Ο 1ος απ’ αυτούς τους σκοπούς είναι η προστασία των τραπεζών αυτών των 3 χωρών (ελληνικών, γερμανικών και γαλλικών), καθώς και μερικών άλλων χωρών.
Ο 2ος σκοπός του μνημονίου ήταν η επιβολή δομικών νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, που αποσκοπούσαν στη μείωση και την καταστροφή των μισθών, των συντάξεων, στις ιδιωτικοποιήσεις και γενικά στο να καταστήσουν την Ελλάδα ένα πρότυπο εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, ακριβώς όπως η Χιλή του 1973 του Πινοσέτ, μετά τη συντριβή της κυβέρνησης του Σαλβατόρ Αλλιέντε, έγινε το εργαστήριο της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού στη Λατινική Αμερική.
Χάρη σε στοιχεία τα οποία μπορέσαμε να βρούμε με τη βοήθεια της Προέδρου της Βουλής κ Ζωής Κωνσταντοπούλου, που προέρχονται από ένα φάκελο που αφορούσε μια ποινική υπόθεση, αποκτήσαμε πρόσβαση σε εμπιστευτικά έγγραφα του ΔΝΤ του Μαρτίου του 2010 (δηλ. λίγους μήνες πριν από το 1ο μνημόνιο). Τα έγγραφα αυτά αναφέρουν καθαρά ότι στόχος του ΔΝΤ είναι η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού και η δραστική μείωση των δημόσιων δαπανών. Το έγγραφο αυτό αναφέρει επίσης ότι όλα αυτά θα προκαλούσαν μια μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια, θα προκαλούσαν συρρίκνωση της οικονομίας και θα οδηγούσαν το χρέος στον ορίζοντα του 2013 στο 145% του ΑΕΠ. Άρα, το ΔΝΤ, πριν ακόμα απ’ την ψήφιση του 1ου μνημονίου, ήξερε ότι σκοπός του ήταν να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων-σοκ στην Ελλάδα, και είχε πολύ καλά υπολογίσει ποιες θα ήταν οι συνέπειες.Είχαμε επίσης πρόσβαση σ ένα αυστηρά εμπιστευτικό έγγραφο, που είναι τα πρακτικά της συνεδρίασης της 9ης Μαΐου του 2010 της διοίκησης του ΔΝΤ, όταν αποφασίστηκε να δοθεί ένα δάνειο 38 δις στην Ελλάδα. Σ αυτή λοιπόν τη συνεδρίαση, οι εκπρόσωποι μιας σειράς χωρών, μεταξύ των οποίων η Αργεντινή, η Ρωσία, η Βραζιλία, η Κίνα και το Ιράν, κατέστησαν σαφές ότι το δάνειο αυτό δεν συμμορφώνεται προς τους κανόνες του ΔΝΤ και δεν πρόκειται να κάνει το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Στην πραγματικότητα, τόνιζαν οι σύμβουλοι, αυτό το δάνειο δεν είναι δάνειο προς την Ελλάδα, αλλά είναι ένα δάνειο για να στηρίξει τις γερμανικές, τις γαλλικές και άλλες ιδιωτικές τράπεζες (αυτό γράφεται έτσι ακριβώς σ αυτό το έγγραφο).
Σ’ αυτή τη συνεδρίαση, οι εκπρόσωποι της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ολλανδίας, διαβεβαίωσαν τους ομολόγους τους, ότι οι τράπεζες αυτών των χωρών, δεν θα προχωρήσουν σε εκποίηση των χρεογράφων του ελληνικού χρέους. Ξέρουμε όμως, ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ξεφορτώθηκαν στη δευτερογενή αγορά τους τίτλους του ελληνικού χρέους.
Άρα εδώ υπάρχει μια καθαρή περίπτωση που ελέχθησαν ψέματα στη διοίκηση του ΔΝΤ. Στην ουσία είχαμε μια παραβίαση των κανόνων, τη μέρα που υιοθετήθηκε αυτό το σχέδιο δανεισμού. Εδώ έχουμε ενδείξεις παράνομου χρέους που έγινε για να προστατευτούν τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας τραπεζιτών, ενάντια στα συμφέροντα ενός ολόκληρου λαού.
ΠΡΟΣΟΧΗ !!! ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΣΤΕΙΕΣ ΔΗΜΟΣΕΥΣΕΙΣ ΣΕ WEBSITE ME FUNNY PHOTO http://funny7photo.blogspot.gr/ ΠΟΥ ΣΚΟΠΟ ΕΧΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΓΕΛΑΣΕΤΕ
Πως ο Τσίπρας έφερε το μνημόνιο! (Risitas - Las Paelleras parody)
Πηγές
https://www.youtube.com/watch?v=ndHa877sKmo
http://www.makeleio.gr/
https://www.youtube.com/watch?v=lfRfKnDbMms
https://www.youtube.com/watch?v=GvimSo1YbzI
http://www.videoman.gr/73267
http://mavro-diamanti.blogspot.gr/2014/10/rodney-shakespeare.html
http://www.makeleio.gr/
https://www.novafm106.gr/articles/politic-economy/1634-the-feuro-raud-the-non-existent-debt-and-destruction-of-the-constitution.html
https://justiceforgreece.wordpress.com
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/09/blog-post_655.html
http://www.analyst.gr/2015/02/08/i-apati-eis-varos-tis-elladas/
http://www.triklopodia.gr/
http://kataggelies.com/kataggelies/?page_id=803
No comments:
Post a Comment